مدتی است که علاقه م به موزیک را از دست دادم. شاید بیشتر از یک سال
جدی نمیگرفتمش، فکر کردم دچار یک نوع پریود روانی شدم که میگذرد، ولی نگذشت
از اینجا شروع شد که در خارجی که ما هستیم، ریسک جریمه شدن به خاطر دانلود موزیک خیلی بالاست. و آن دسته از دوستانی که مبنع تامین کننده موزیک من بودند، دیگر در دسترس نبودند. من هم که خیلی اصرار به سبک سنتی خودم داشتم که باید موزیک را روی هارد کامپیوتر خودم داشته باشم، از آنجایی که از یک جایی به بعد، از موزیک های روی کامپیوترم خسته شدم، دچار سندروم «نکست» شدم
سندروم نکست اسم یک نوع بیماری است که من در خودم کشفش کردم. اینطور عمل میکند که بعد از گذشتن چند ثانیه از یک آهنگ، دستت ناخودآگاه به سمت دکمه نکست میرود و این داستان تا جایی ادامه پیدا میکند که اصلا بیخیال موزیک گوش دادن میشوم.
زمانی وخامت اوضاع را فهمیدم که متوجه شدم آیپادم مدت هاست بی استفاده گوشه ای افتاده. آیپادی که از مهمترین محتویات کیفم بود. هیچ وقت برایم مهم نبود که فاصله خانه و محل کار و دانشگاهم زیاد باشد چون آیپاد با من بود و ما باهم انقدر خوش بودیم که من اصلا گذران زمان را نمیفهمیدم
خلاصه که نمیدانم چطور بود که موزیک تقریبا از زندگیم حذف شد. احساس کسی را دارم که انگار مثلا قابلیت عشق ورزیدن را از دست داده. کسی که میداند چه لذت عمیقی را از دست میدهد ولی نمیتواند برایش کاری کند
چیز دیگری که باعث تشدید این داستان شده، این است که من از این بیماری ام خجالت میکشم. آنقدر که وقتی کسی از موزیک جدیدی حرف میزند، خودم را عقب میکشم چون احساس میکنم دیگر قابلیت برقرار کردن چنین رابطه ای را ندارم
وحشتناک است