من هیچ وقت آدم کش دادن و عقب انداختن نبودم
همیشه به طرز حرص آوری برنامه ریزی شده و دقیق بودم
از آنهایی بودم که در دوران مدرسه احتمالا خیلی ها حالشان از من به هم میخورد انقدر که همیشه همه ی کارهایم را مرتب و به موقع تحویل می دادم.
پرفکشنیست حاکم بر شخصیتم هم عامل مضاعفی بود که به طرز بیمار گونه ای بخواهم همه ی کارهایم را کامل و به بهترین شکل انجام دهم. واقعا نمی فهمیدم آدم هایی را که همیشه هزار کار انجام نشده دارند و از خودشان شاکی اند ولی عوض اینکه کاری کنند گوشه اتاق شان می نشینند و مثلا موزیک گوش می دهند.
ولی چند وقتی است که روند همه کارهایم عوض شده
گاهی چند روز طول میکشد که لیوان خشک شده ی چایی را از اتاقم به آشپزخانه ببرم
یا هر روزمی دانم که باید ایمیل های مهمی بزنم که حرص شان را میخورم ولی در عوض روی تختم ولو می شوم و فیلم میبینم.
حجم کارهایی که باید انجام بدهم روز به روز بیشتر میشود و گزینه های جدید که بعد از تمام شدن یک مقطع دیگر در زندگیم مقابلم قرار گرفته اند انقدر گسترده و بی در و پیکراند که نهایت کاری که میکنم این است که به کسی زنگ بزنم که خیلی وقت است باید میزدم و از این طریق احساس مفید بودن کنم.
آدم ها هم هی می پرسند. حالا چی؟ بعد از این چه میکنی؟ آدم ها که هیچ. در و دیوار هم حتی طلب کار اند، تاریخ های روی پاسپورتم هم.
و من برای خفه کردن خودم و این همه صدای در مخم بدون هیچ اشتیاق قلبی ای یکهو پی اچ دی خواندنم گرفت . حالا حتی حوصله ندارم که به استادم ایمیل بزنم که قرارمان رو فیکس کنیم. هر چه بیشتر سوال پیچ میشوم، بیشتر وقتم را پای متفرقات می گذرانم. اصلا میخواهم در عدم باشم برای مدتی ببینم چه میخواهم از خودم.
علاوه بر همه اینها یک دلیل جدید هم برای برای تعویق انداختن همه ی کارهای دنیا پیدا کردم.
فعلا اوضاع همین است که هست

ای مردم
مگر بخیلید؟
بیایید و یکم به من توجه کنید

هر از گاهی،
چمدانی می آید و در گوشه ای از خانه ام جا خوش می کند
من که فضاهای خالی ام در تنهایی را از بر شده ام
در حضور هر حجم جدیدی، مجبور می شوم باز تعریف شان کنم
این حجم ها بعضی روزها روی شخصی ترین فضاهایم جا خوش می کنند
گاهی انقدر از وجودشان جایم تنگ میشوم
که آرزو می کنم برگردند سوار هواپیماهای شان شوند تا من بتوانم برگردم به ترتیب سابق ام
فکر می کنم روزی که بروند
دوباره مالک انحصاری فضاها و لحظه هایم می شوم،
طوری که می توانم هر جوری که می خواهم بچینم شان
....
می روند بالاخره و باز هم، عضوهمیشه ثابت زندگی ام، دوگانگی ، سراغم می آید
وقتی از پشت پنجره های قطار و خروجی فرودگاه برای آخرین بار خدافظی هایم را می کنم
برگشتن به خانه تبدیل می شود به بزرگترین عذاب
احساس می کنم تمام فضاهای خالی مرا می بلعند
زیر سنگینی نگاه این همه جای خالی منفجر می شوم
از روتین تنهایی هایم که بر همه چیز ارجحیت دارد بیزار می شوم
از این همه حصاری که دور خودم کشیدم.
این همه فاصله .
فاصله.
فاصله.
آرزو میکنم که چمدان برگردد سر جای خودش، اصلا همه محتویاتش را خالی کند روی زندگی من
ولی باشد
فقط باشد.

می خواستمش
از اولین باری که دیدمش
عاشق کس دیگه ای بودم ولی اون لحظه ته دلم با پستی تمام فکر کردم که کاش قبلا عاشق اون شده بودم. همین فقط. اولین بار که دیدمش این فکر اومد به سرم و بعد دیگه برام تکرار نشد. کلا بهش فکر نمی کردم. انگار یه جوری فقط ته دلم میدونستم که می خوام باهاش باشم ولی حتی برای خودم هم هیچ نمود خارجی ای نداشت. اصلا از اون به بعد حتی جاهایی هم که بود حواسم بهش نبود.

3، 4 سال بعدش یه شب خوابشو دیدم، خوابم رو دید. تو یکی از این شبکه های فیسبوک نما به هم گفتیم. از اون مسج دو خطی یه چیزی شروع شد. یه نیرویی که انگار جلوش گرفته شده بود خراب شد رو زندگی هر دومون.

اولین بار که جدا از واسطه هایی که قبلا ربط مون میداد بهم، همو دیدیم. آروم نشستیم موزیک گوش کردن، تو همون اتاقی بودیم که اولین بار دیده بودمش. داشتیم لایو یه بابایی رو نگاه می کردیم. انقدری نزدیک بودیم که احساس می کردم از گرمای نفس هاش روی پوستم دارم بنفش میشم. تا خرتناق هیجان بودم ولی همه چیز راحت بود، آشنا بود. آخ که چقدر ساده بود. چقدر جزئیات اضافه نبود. حرکاتم فکر نمی خواست. بی احتیاط و بی دغدغه بود.
شب شد، باید برمیگشتم خونه. بهم گفت بمون گفتم باید برم. نه اون ادا در آورد که یه جوری نشون نده که انقدر میخواد که همون شب اول بهم بگه بمون نه من از این افه تخمی ها اومدم که یعنی چی حالا چه خبره. جفتمون میخواستیم زمان متوقف شه و ما همون قدر نزدیک هم بمونیم. باید میرفتم ولی . به زور خودم رو کشوندم از اونجا بیرون، ده بار داشتم میرفتم و برگشتم. رسما نمی تونستم از صورتش بکشم بیرون. تا خود خونه با لبخند رانندگی کردم. اصلا می خواستم هم نمی تونستم لبخند نزنم. یه ساعت بعد رسیدم . انگار همه ی مولکول های بدنم داشت کشیده می شد سمتش. یکم بعدش همه خوابیدن و من هی توی تختم غلت می خوردم. تصویر های اون چند ساعت هی تو سرم تکرار میشد. یه لحظه زد به سرم، بهش اس ام اس دادم که بیداری؟ گفت آره. زدم دارم میام. پاشدم سوئیچ رو برداشتم و یواشکی رفتم بیرون (چه استرس خوشایندی داشت )

دم در اونجا که رسیدم حتی یک بارم از خودم نپرسیدم که آخه ک.س خل اینجا چی کار میکنی ساعت 2 شب. همینش بود که با همه ی قصه های دیگه ی من فرق می کرد. ساده بود. احتیاج به توضیح و تفصیل نداشت. رفتم بالا. درو باز کرد .جفتی خندهمون گرفت. حرف نزدیم زیاد. گم شدم لای بازوهاش و خوابیدیم. نه با هم، کنار هم.

ساعت 7 بیدار شدم. از خواب پاشدن کنارش حتی تو روشنایی روز هم عجیب نبود. می خواستم بیدارش نکنم . مانتو مقنعه م رو خیلی آروم پوشیدم . براش یه یادداشت گذاشتم و اومدم صورتش رو بوس کنم برم که بیدار شد. نمیخواستم بیدار شه، بیدار که میشد وسوسم میکرد که نرم و منم نمی تونستم مقاومت کنم ولی اصلا نذاشتم از جاش تکون بخوره .آروم گفتم بخواب، یه کلاس مهم دارم باید برم. یادمه توی سالن ادبیات بودم. طبقه ی اول. نیمکت ته سالن. هنوز هم یاد نگرفته بودم لبخند لعنتی رو کنترل کنم. مثل وقتی که آدم ماشروم میزنه فکر میکنه همه میدونن الان که تو ماشروم زدی، احساس میکردم همه الان میبینن که به من دیشب چی گذشته. که انگار هزار تا پروانه ی زنده قورت دادم. بررسی مسائل اجتماعی ایران داشتیم ساعت 8 و من که سر کلاس استاد مورد علاقم بودم مثلا، بیشتر از 10 ثانیه نمی تونستم روی حرفاش تمرکز کنم. یادمه که از اون سه ساعت کلاس هیچی یادم نموند.

اینجوری شروع شد. زیاد بود. سنگین بود. خسته میشدم یه وقتایی از حسه. ازم میزد بیرون. هر چی میخواستم به انحصار بگیرمش وحشی تر میشد. نمیدونستم باهاش چی کارکنم. داشت ریشه میداد توی همه ی شاخه های زندگیم. از هر طرفش میچیدم از جای دیگه بلند میشد. عصبیم میکرد، دیوونم میکرد و در عین حال به اوج می بردم. بلد نبودم تعادلش رو نگاه دارم. زیر سنگینیش نمی تونستم موازنه ام رو حفظ کنم. میخواستمش و ازش بیزار بودم. نالمن شده بودم. با کوچکترین ضربه ها متلاشی می شدم. معتاد بودم. مریض شده بودم. داد میزدم، عصیان می کردم ، بهانه می گرفتم، هلش می دادم عقب و بعد گله می کردم،به امید نعشگی بعد لبخندش. چاله هام عمیق تر بود اون موقع. کودک تر بودم. زورم بهش نمی رسید.
تموم شد بالاخره. مثل خیلی قصه های دیگه. سخت گذشت. یک مدتی هم اصلا نگذشت. کلا یه قسمتی از من باهاش تموم شد. بعد اون دیگه هیچ وقت دلم نلرزید. اون ولی بقیه ی قصه مون رو ادامه داد ولی با یکی دیگه. یا حداقل از این بیرون این شکلی بود.

دور شد. غریبه که هیچی. غریبه ترین شد.

نمیدونم چرا یادش میفتم. اصلا نمیدونم گفتن اینا که چی! نمیدونم چرا از یه سوراخ های بی ربطی میاد بیرون. نمیدونم حتی بهش چه حسی دارم. این قسمت گذشتم بی حسم میکنه.

خیلی گذشته. این روزا، با همه ی بالا و پایین هاش خیلی بیشتر احساس تعادل دارم. از هر چی آشنا و راحت بود کندم و بریدم تا بالانسم رو روی محوریت خودم پیدا کنم. از خونم، کشورم، دوستام، زبان مادریم، عادتام، شکل خوش گذرونی هام، از گذشته و خاطراتش، و خیلی از چیزایی که هویتم رو تعریف میکرد فاصله گرفتم. روی مرکزیت "تنهایی" همه زندگیم رو واسه خودم باز تعریف کردم. انقدر که ته دلم انگار میدونم که شاید دیگه دیوونه نخواهم شد. منطقی بودنه یا بزرگ شدن یا محافظه کاری بزدلانه نمیدونم. فقط یه وقتایی مثل سگ دلم تنگ میشه واسه اون حسی که انگار یه عالمه موجود دارن توی دلت بال میزنن. نه به شکل استعاری. از اینا که واقعا حس میکنی. یکم مثل استرس قبل سخنرانی مثلا! ولی یه چیز خوشایندی داره این یکی. مثل درد کبودی که درده ولی دوس داری فشارش بدی. از اینا که 3و4 سالی هست تجربه اش نکردم دیگه. دوست دارم تسلط الانم رو ولی چرا دیگه هیچی به صورت خوشایندی ترسناک و مهیب نیست؟ اصلا چرا دیگه هیچی نیست این همه وقته؟ چرا من انقدر افراط و تفریطم؟

جدیدا دو سه ماهیه دوست دارم برگردم یه جاهایی از گذشته رو دوره کنم و با امروز مقایسه ش کنم. معمولا حس خوبی بهم میده. احساس میکنم الان زیر پاهام سفت تره. هی من جدیدم رو میذارم تو اون موقعیت ها و خوشم میاد از نتیجه هاش. ولی یاد این یکی که میفتم خالی میشم.

پاشم برم تو یه قاری یه مدت و فقط واسه خودم باشم

امشب رو
غربت
انزوا
درد
تا ببینیم چی میشه

بیا
خواب هامون هم سیاسی شده

فرار مغزها و مهاجرت الیت و واژه های این چنینی دیگه واسه ایران صبونه هم نمیشه

بیاین همکاری کنین
گوش به گوش برسه به نفر آخری که از ایران میره
برقا رو خاموش کنه قبل رفتن

کلمات برای من مثل موم اند
احساساتم که غلیظ و داغ می شوند
جمله ها از لای انگشتانم بیرون میریزند
امروز فکر میکردم که خیلی وقت است دچار یبوست کلامی شدم
که معمولا همبستگی بالایی با یکنواختی زندگی ام و روزمرگی دارد
استعداد نوشتن طنز خلاق هم ندارم
من از آن دسته هایی هستم که باید یک چیزی در دلم بال بال بزند تا کاری بکنم
بهترین نوشته هایم، کارهایم و لحظه هایم هم در این مقاطع خلق می شوند
دلم دیگر هیجان بزرگ خاصی هم نمی خواهد
اصلا چیز هیجان انگیز خیلی خفنی هم چندان باقی نمانده
نه که نباشد
ولی هر روز هی چیزهای بیشتری عادی می شوند
کارهایی که سال ها پیش انجام شان برایم مثل رویا بود امروز حتی گاهی حوصله شان هم ندارم
عادی شدن خیلی چیز بدی است(یا شاید هم خوب!)
بدتر از آن این است که آدم انقدر به تنها زندگی کردن عادت کند که وسط رود تیریپی که زمانی برایش میمرد بلیط بگیرد و برگردد سر خانه زندگی اش. بدون اینکه حتی کار خاصی داشته باشد.
غر نمی زنم ها...
خیلی هم حالم خوب است
مدتی است با خودم مثل یک پرنسس رفتار می کنم
ولی چیزی میخواهم
یک چیزی...
مثل یک پسر ته ریش دار جذابی که دلم را ببرد مدتی
و من صورتم را هی به صورتش بمالم.

دلم میخواد یقه ی یه بابایی رو بگیرم
یکی که اصلا نشناسمش و بدونم هیچ وقت هم دیگه نمی بینمش
ببرمش یه گوشه و بشینم تا میتونم حرف بزنم
همه رمز و رازهامو بهش بگم
همه ی غرهای دنیا رو بزنم و اونم گوش بده فقط
هی از دنیای قاچ قاچ شدم تعریف کنم و بگم بابا کی زندگی ما انقدر پیچیده شد؟
کی انقدر جدی شد دنیای ما؟
کی من انقدر دیوار کشیدم دور خودم و زندانی خودم شدم؟
کی انقدر تنها شدم؟
وبعدش برگردم بیام سر زندگی روزمره ام و بقیه ی کتاب هامو بخونم.

ما دهه شصتی هایی که زمانی برای خودمان بچه باحال و روشنفکر بودیم اکثرا دچار نوعی مینیمالیسم شده ایم
همه زندگیمان ، دوستی های مان، حتی نوع ابراز دلتنگی کردن مان هم فیس بوکی و مینیمال شده
پست های بلاگ مان هم
بیشتر از یکی دوجمله که می شوند
زیادی احساساتی اند، زیادی صادقانه ، بی مزه ، روزمره..
زیادی اند کلا
من خودم مدت هاست پست های طولانی را دور میزنم .. سخت شده خواندن این زیادی ها
حوصله می خواهد
به اشتراک گذاشتنشان هم سخت تر
کلا مختصر شدم
انقدر که بعضی وقت ها احساس میکنم دارم نامرئی میشوم

سال ها پیش، بعد از آنکه من و تو که تمام شدیم
خاطرات آنقدر روی دلم سنگینی میکرد که به مدت چند ماه بزرگترین هدفم شده بود فراموش کردن لحظه های با هم بودنمان
هر خیابان، موزیک، کافه وحتی هر ساعتی از روز نشانی از تو داشت
ماه های اول پل لیستم را بالا پاین می کردم تا هر آهنگی که ردی از من و تو داشت پیدا کنم تا بلکه با دوباره و صد باره شنیده شدن ، جن-ده شود.
همه ی تلاشم را می کردم که آنقدر روی خاطراتمان خاطره ی جدید بسازم، که جایی در آن شهر لعنتی نماند که با ورود به آن شوک نبودنت باز به صورتم بکوبد.
تا غذایی نماند که آخرین بار با تو خورده باشم
بویی نباشد که تو را تداعی کند
آدمی نماند که سراغ تو را از من بگیرد
پس مانده ی لحظه های رنگی مان هم انقدر در سرم دوره کرده بودم که خش افتادند و فرسوده شدند
خلاصه ی داستان ،پایان نا تمام مان را به هر زوروکلکی بود تمام کردم
بعد از این همه سال ، که فکر می کردم چیزی جا نمانده که نشانی از تو داشته باشد، یا حتی اگرهم چیزی یادآور تو باشد برایم مهم نیست. امروز، روی شافل، آهنگی شروع شد که آخرین بار سال ها پیش شب هایی که از خانه شما برمیگشتم و روزهای کش دار تابستانی ای که زیر باد پنکه در اتاقت ولو میشدم شنیده بودم اش. مثل فیلم ها شد یک لحظه، تصویرهایی که حتی نمیدانستم یادم مانده جلوی چشمانم را گرفتند.
و یادم آمد که چرا انقدر میترسیدم که یادگاری از تو در زندگیم بماند
شوکه شده بودم و ناباورانه گذاشتم که آهنگ تا ته برود
به خودم که آمدم دو ایستگاه از مقصدم گذشته بودم
و چشمانم خیس بود بی آنکه یادم باشد گریه کرده ام
همیشه فکر میکردم این طور لحظه ها فقط در شعر و قصه و فیلم ها اتفاق می افتند
یا آدم ها ادا در می آورند تا با این شکل اغراق گویی داستان های سانتی مانتال بی مزه شان را جادویی و جذاب کنند
چمیدانم ..
شاید هم دلیل همه ی اینها به قول این کامنت گذار پایین ترشیدگی است !

بعضی روزها
من حتی حوصله ی خودم را هم ندارم
هر زنگ تلفن یا تق تق روی در
مرزهایم را می شکند و عصبی ام می کند
من می مانم، اتاقم و عشق و نفرت همزمانم به دیوارهایش
احساس میکنم تعداداین روزها با سنم بالا می رود

وبلاگ ما که دیر باز میشه
خرابه یه جاهایی از تمپلیتش
کی دوس داره کادو تولد من بیاد یه دستی سر و کله ی اینجا بکشه
ثواب داره
پیلیز
این یاهومه: i00af

یه سری خصوصیات هست که آدم فکر می کنه اصلا دوست نداره و لی اتفاقا خیلی هم داره
مثال ظاهری اش اینه که
من همیشه فکر می کردم پسرهای مو بلند برام جذاب نیستن
و دیروز طی یک بررسی ذهنی کشف کردم که همه دوست پسرهام یه زمانی موی بلند داشتن
همشون!
حالا این که هیچی
آدم اینجا فکر میکنه میبینه که یه سری چیزایی کس شعر بیمارگونه ای هست که خب نباید برای آدم جذاب باشه.. چون عذاب میده آدم رو خب. چه کاریه!
نکته اینه که حتی آدم به این کژ خواهیش واقف شد
بعدش باید چی کار کرد؟
اصن
ریدم به این سلیقه مریضم
کلا عرض میکنم.

ترسناک شدم
جز برای خرید نیازهای اولیه ام از خونه بیرون نمیرم
نه حس تنهایی می کنم و نه حوصله ام سر میره
تلفنم رو هم بر حصب ادب جواب میدم
افسرده و ایزوله هم نیستم
سایه ی آخرین مرد زندگیم هم مثل آفتاب تخمی اینجا روز به روز کمرنگ تر میشه
هر روز برای خودم غذاهای خوشمزه درست میکنم
واگه خوب کار کنم به عنوان جایزه هر چقدر میخوام فیلم میبینم
فکر کنم وارد میان سالی فصلی شدم

میشه من کلا ری استارت شم؟

توی این هوا که انقدر شفافه که همه چی رو میشه دید و شنید
دلم میخواد برم رو پشت بوم خونمون زندگی کنم
صبح تا شب کتاب قصه بخونم دیوید دارلینگ گوش کنم و برم تو نخ کلاغا و گربه های کوچه
یک آقای مهربونم بیاد چند گاهی در روز بغلم کنه و غذاهای خوب بیاره واسم
و تو گوشم بگه گور بابای دنیا. به هیچی فکر نکن
و منم بشه که به حرفش گوش بدم

49 روز از بازگشتم گذشته
انتظار داشتم بعد این دو ماه وقتی هیجانات اولیه ام خوابید و همه چیز معمولی شد، وقتی غذاها بوی تکرار گرفت و اتاقم طعم تنهایی، وقت تنهاییم محدود شد و دوستانم پراکنده
به نقطه ای برسم که تحمل زندگی در ایران را نداشته باشم
و بعد با خیال آسوده برگردم و هر بار که دلتنگ شدم این سرخوردگی هارا بر سر حس نوستالژیکم بکوبم
بر خلاف تصورم، هر روز که گذشت، نه تنها این حس رشد نکرد
بلکه من عاشق تر شدم
حالا هر بار که به دوباره رفتن فکر می کنم
چیزی پشت کردنم را قلقلک می دهد
انگار ساتوری چیزی آن پشت قرار است روی گردنم پایین بیاید و همه بند و ریشه ها را باز قطع کند
49 روز سعی کردم نیمه پر لیوان را ببینم
و ناباورانه دیدم که چه کار آسانی بود و من یک عمر پیچیده اش می کردم.
بند من نه چیزی از جنس میهن دوستی است و نه حتی پیوندهای احساسی ام
پیچیدگی ها و تناقض های این شهر از جنس من هستند
وکوه های تهران و چراغ هایش!!
هر روز که به تاریخ بلیطم نزدیک تر می شوم
بی حس تر وگنگ تر می شوم
آمدم که با طولانی ماندنم مقدمه سفر بزرگتری را بریزم
و در عوض بند پاهایم از همیشه محکم تر شد.

تمایل به حذف هر چه غیر ضروری و ناقص به نظر می رسد
مثل غول چاقی روی واکنش ها و حرف هایم افتاده
کلماتم را هم هنوز بیرون نیامده می بلعد و هر روز بزرگتر می شود
خیلی هم که سرسختانه مقاومت کنم
به پایان جمله ی اول که می رسم، انگیزه ام برای توضیح بیشتر تمام م شود.
مقصر این ایده آل گرایی افراطی ام است
کمالی که می طلبد با خود زندگی در تناقض است که به هم زدن بی وقفه ی نظم است.
همین الان هم فکر میکنم
که خب اصلا گفتن همه ی اینها چه دلیلی دارد
وقتی در هیچ نگفتن هیچ نقصی نیست!
مریضما!

چه سالی بود!!!
سنگینیش بدجوری افتاده به جون این شب آخر

نمیشد حالا
انقدر همه چی پیچیده و چند وجهی نبود یه وقتایی؟

فاصله واژه ها و من روز به روز بیشتر میشه

سه سال پیش
امروز ...
چی بود! چی شد!

خب گویا جناب بلاگر بعد دوسال تصمیم گرفتند به من اجازه بدن این تو بنویسم باز

الان شانسی اومدم دیدم کار میکنه گفتم حیفه ننویسم برم. گرچه چیزی گفتنی ندارم همچین.

من آدم بند و ریشه ام
از آنهایی که جای بخیه برای همیشه روی خاطراتشان می ماند
بخیه هایی که به هنگام کندن و رفتن آنقدر ناشیانه دوخته شده اند که هر تکان بزرگی پاره پاره شان می کند
و هنوز هم تاب این خون ریزی های احساسی را ندارم
از اول هم درست بلد نبودم
من را چه به وصله زدن پارگی ها؟
من که فقط از برگ دادن میگویم، خودم از هراس ویرانی سرگردانم
حیران و گیج کوله بارم را برداشته ام و دنبال چیزی از جنس تعین از گوشه ای به گوشه ای می روم
و فقط از آنچه به دنبالش سرگردانم، دورتر می شوم

:حکایت نسل ما
current status:
در حال ریشه دادن
please wait... This may take a while
...............
error 8%df§3#
Procedure failed
we are sorry
Please try other countries,lovers,friends and beds.

من اینجا به خودم قول میدم
که وقتی رفتم ایران
بعد دو روز همه چی برام عادی نشه و یادم نره
که اینجا برای چه چیزایی بال بال میزدم

مرد می خوام
نبود؟