یکی بیاد منو بغل کنه.

برای من نه غایت زندگی مهم است نه طراحی نقشه ای برای آزادی بشر
من نه به سوسیالیسم علاقه مندم نه به یوتوپیا
من انسان خسته ای هستم که چیزی شبیه نسبیت گرایی عامیانه شده ی پست مدرن ها بیشتر از هز چیزی آرامم میکند.
من حوصله نقد مدرنیته هم ندارم. دوست دارم مثلا راجع به اصالت وجود بحث کنم و به هیچ نتیجه ای نرسم.
دوست دارم با منطق های متناقض قانع شوم.
من فقط بلدم گوشه ای بشینم و فلسفه ببافم و مسیرهای نرقته را بروم.
اصلا هم برایم مهم نیست که انسانها به آزادی برسند یا نه.
مهم ترین مسئله ی دنیای من پیدا کردن دوستان خوبی است که با هم برقصیم.
بعضی اوقات هم انقدر روی روال زندگی می افتم که یادم میرود چه کاری میکنم.
بدم می آید که چیزی که از جنس من نیست هدف من باشد یا ساعتهایم را با کاغذهای سبزی مبادله کنم که بتوانم با آنها اسباب بازیهای جدیدی که میبینم را بخرم.
به نظرم هم آدمهایی که برای کارهایشان دلایل مطلقی دارند که هیچ وقت در آنها شک نمیکنند موجودات احمقی هستند.
از اولش هم چیزی برای نوشته شدن وجود نداشت. من فقط حوصله ام سر رفته بود.