ننوشتن من دو دلیل دارد:
اول اینکه به نظرم چیز زیادی برای نوشتن وجود ندارد
و دوم اینکه آنقدر چیزها برای گفتن وجود دارد که ترجیح میدهم چیزی نگویم.
شاید کمی تعادل روحی هم پیدا کرده باشم
یا برعکس.
شد 3 یا 4 دلیل!
البته معمولا این اتفاق برای من می افتد که نتیجه ای می گیرم و در بررسی همان نتیجه به نتیجه ی جدیدی می رسم.
