نمیشد حالا
انقدر همه چی پیچیده و چند وجهی نبود یه وقتایی؟

فاصله واژه ها و من روز به روز بیشتر میشه

سه سال پیش
امروز ...
چی بود! چی شد!

خب گویا جناب بلاگر بعد دوسال تصمیم گرفتند به من اجازه بدن این تو بنویسم باز

الان شانسی اومدم دیدم کار میکنه گفتم حیفه ننویسم برم. گرچه چیزی گفتنی ندارم همچین.

من آدم بند و ریشه ام
از آنهایی که جای بخیه برای همیشه روی خاطراتشان می ماند
بخیه هایی که به هنگام کندن و رفتن آنقدر ناشیانه دوخته شده اند که هر تکان بزرگی پاره پاره شان می کند
و هنوز هم تاب این خون ریزی های احساسی را ندارم
از اول هم درست بلد نبودم
من را چه به وصله زدن پارگی ها؟
من که فقط از برگ دادن میگویم، خودم از هراس ویرانی سرگردانم
حیران و گیج کوله بارم را برداشته ام و دنبال چیزی از جنس تعین از گوشه ای به گوشه ای می روم
و فقط از آنچه به دنبالش سرگردانم، دورتر می شوم