چیزهایی در دنیا وجود دارد
که هیچ جوابی ندارند
نوشتن سخت شده
مسائل زندگی من در پیچ و خم ها سادگی شان را از دست داده اند
در هم گره خورده اند
از هر جایی شروع می کنم انتهایی پیدا نمیکنم
ته خط هایم یک گره ی سیاه است.

زندگی آن روزهایی بود که درختان و گلها آنقدر چیزهای کشف نشده داشتند که مرا ساعت ها مشغول می کردند.

روزهایی که آنقدر بازی می کردیم که زمان مفهومش را از دست میداد و وقتی همسایه مان شلنگ را از حیاط خانه اش بیرون می آورد تا باغچه را آب بدهد، التماسش می کردیم که فقط یک دقیقه بگذارد ما آب بخوریم

زندگی همان قلپ قلپ آب خوردن ها بود و جنگ بادکنک و سیب زمینی با پسرهای کوچه مان

زندگی حوض حیاط مادربزرگم بود که شنا کردن در آن بزرگترین گناه روی زمین بود.

زندگی گل های باغچه بود که با آنها آدمک درست می کردیم و پدربزرگم با چوب دور حیاط دنبالمان می کرد.

زندگی مسابقه های دوچرخه سواری سر یک بسته چیپس بود که به اندازه ی تمام امتحان های امروز اهمیت داشت.

زندگی خنده های یواشکی سر کلاس ها بود و نامه نگاری ها

عشق های کودکانه و ناهار بعد از مدرسه و آنلاین شدن.

آن روزها فکر می کردم که فقط آدم بزرگ ها می دانند زندگی چیست.

زهی خیال باطل

اگر هم خدایی وجود داشت
سال ها پیش قهر کرده و رفته
احتمالا هم موجودات باحال تری در یک کهکشان خیلی دوری برای خودش ساخته که با اونا بیشتر حال می کنه
دیگه وقتشه ما هم گت اوور شیم

خودمان را مسخره کرده ایم
زندگی همین گهی است که هست
هیکل گنده کرده ایم تا یاد بگیریم مرگ همچین بد چیزی هم نیست
و بعد انتظار فرا رسیدنش را بکشیم
گاهی هم حال کرد همان وسط یکهو اجل آنی فرا می رسد
که فلان شویم